بگذارید این وطن دوباره وطن شود

 

شعر از: جیمز مِرکِر لنگستون هیوز ‏(۱ فوریه ۱۹۰۲ – ۲۲ می ۱۹۷۶)

برگردان از: احمد شاملو (21 آذر (قوس) 1304 ـ 2 مرداد (اسد) 1379)

 

بگذارید این وطن دوباره وطن شود.

بگذارید دوباره همان رؤیایی شود که بود.

بگذارید پیش‌آهنگ دشت شود

و در آن‌جا که آزاد است، منزل‌گاهی بجوید.

Hughes

(این وطن هرگز برای من وطن نبود.)

 

بگذارید این وطن، رؤیایی باشد که رؤیاپروران در رؤیای خویش‌داشته‌اند.

بگذارید سرزمین بزرگ و پرتوان عشق شود

سرزمینی که در آن، نه شاهان بتوانند بی‌اعتنایی نشان دهند نه

ستمگران اسباب‌چینی کنند

تا هر انسانی را آن که برتر از اوست، از پا درآورد.

(این وطن هرگز برای من وطن نبود.)

Ahmad_shamlu

آه، بگذارید سرزمین من، سرزمینی شود که در آن، آزادی را

با تاج ِ گل ِ ساخته‌گی ِ وطن‌پرستی نمی‌آرایند.

اما فرصت و امکان واقعی برای همه کس هست، زنده‌گی آزاد است

و برابری در هوایی است که استنشاق می‌کنیم.

 

(در این «سرزمین ِ آزاده‌گان»، برای من هرگز

نه برابری در کار بوده است، نه آزادی.)

siahpoost  (1)

بگو، تو کیستی که زیر لب در تاریکی زمزمه می‌کنی؟

کیستی تو که حجابت تا ستاره‌گان فراگستر می‌شود؟

 

سفیدپوستی بینوایم که فریبم داده، به دورم افکنده‌اند،

سیاه‌پوستی هستم که داغ برده‌گی بر تن دارم،

سرخ‌پوستی هستم رانده از سرزمین خویش،

مهاجری هستم چنگ افکنده به امیدی که دل در آن بسته‌ام

اما چیزی جز همان تمهید ِ لعنتی ِ دیرین به نصیب نبرده‌ام

که سگ، سگ را می‌درد و توانا، ناتوان را لگدمال می‌کند.

 

من جوانی هستم سرشار از امید و اقتدار که گرفتار آمده‌ام

در زنجیره‌ی بی‌پایان ِ دیرینه سال ِ

سود، قدرت، استفاده،

قاپیدن زمین، قاپیدن زر،

قاپیدن شیوه‌های برآوردن نیاز،

کار ِ انسان‌ها، مزد آنان،

و تصاحب همه چیزی به فرمان ِ آز و طمع.

afghanistan  (1)

من کشاورزم ــ بنده‌ی خاک ــ

کارگرم، زر خرید ماشین.

سیاه‌پوستم، خدمت‌گزار شما همه.

من مردمم: نگران، گرسنه، شوربخت،

که با وجود آن رؤیا، هنوز امروز محتاج کفی نانم.

هنوز امروز درمانده‌ام. ــ آه، ای پیش‌آهنگان!

من آن انسانم که هرگز نتوانسته است گامی به پیش بردارد،

بینواترین کارگری که سال‌هاست دست به دست می‌گردد.

با این همه، من همان کسم که در دنیای کُهن

در آن حال که هنوز رعیت شاهان بودیم

بنیادی‌ترین آرزومان را در رؤیای خود پروردم؛

رؤیایی با آن مایه قدرت، بدان حد جسورانه و چنان راستین

که جسارت پُرتوان آن هنوز سرود می‌خواند

در هر آجر و هر سنگ و در هر شیار شخمی که این وطن را

سرزمینی کرده که هم اکنون هست.

آه، من انسانی هستم که سراسر دریاهای نخستین را

به جست‌وجوی آنچه می‌خواستم خانه‌ام باشد، درنوشتم

من همان کسم که کرانه‌های تاریک ایرلند و

دشت‌های لهستان

و جلگه‌های سرسبز انگلستان را پس پشت نهادم

از سواحل آفریقای سیاه برکنده شدم

و آمدم تا «سرزمین آزاده‌گان» را بنیان بگذارم.

siahpoost  (2)

آزاده‌گان؟

یک رؤیا؛

رؤیایی که فرامی‌خواندم هنوز امّا.

 

آه، بگذارید این وطن بار دیگر وطن شود

ـ سرزمینی که هنوز آن‌چه می‌بایست بشود، نشده است

و باید بشود! ـ

سرزمینی که در آن، هر انسانی آزاد باشد.

سرزمینی که از آن ِ من است.

ــ از آن ِ بینوایان، سرخ‌پوستان، سیاهان، من،

که این وطن را وطن کردند،

که خون و عرق جبین‌شان، درد و ایمان‌شان،

در ریخته‌گری‌های دست‌هاشان، و در زیر باران خیش‌هاشان

بار دیگر باید رؤیای پُرتوان ما را بازگرداند.

 

آری، هر ناسزایی را که به دل دارید، نثار من کنید

پولاد ِ آزادی زنگار ندارد.

از آن کسان که زالووار به حیات مردم چسبیده‌اند

ما می‌باید سرزمین‌مان را، امریکا را بار دیگر باز پس بستانیم.

آه، آری

آشکارا می‌گویم،

این وطن برای من هرگز وطن نبود،

با وصف این، سوگند یاد می‌کنم که وطن من، خواهد بود!

رؤیای آن

هم‌چون بذری جاودانه

در اعماق جان من نهفته است.

afghanistan  (2)

ما مردم می‌باید

سرزمین‌مان، معادن‌مان، گیاهان‌مان، رودخانه‌هامان،

کوهستان‌ها و دشت‌های بی‌پایان‌مان را آزاد کنیم:

همه جا را، سراسر گستره‌ی این ایالات سرسبز بزرگ را ــ

و بار دیگر وطن را بسازیم!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

دکمه بازگشت به بالا
بستن